Het Peace Orchestra is al op verschillende concertpodia en festivals te zien en te horen geweest. Met dit nieuwe project wil Yuri Honing een steentje bijdragen aan een betere wereld waarin (muzikale) grenzen geen rol meer spelen. Op het pas verschenen album Yuri Honing’s Peace Orchestra is het repertoire van de groep in enigszins gecondenseerde vorm vastgelegd.
In dit kleine orkest bevinden zich de uitersten van het muzikale spectrum. Het harpgetokkel van Remy van Kesteren in het openingsnummer ‘For a script’ klinkt aanvankelijk nog voorzichtig hoopvol en verbindend. De saxofoon van de bandleider scheurt het gevoel van veilige schoonheid al na enkele minuten volledig aan flarden. Honing, die toch al nooit een pleaser is geweest, verklankt in het Peace Orchestra de wanhoop vanuit de bodem van zijn ziel.
In het door Remy van Kesteren geschreven ‘Isola’ komt de band op stoom. Niet alleen het tempo gaat omhoog, Ella Zirina draait ook de volumeknop van haar elektrische gitaar open. Gitaar en harp fungeren als goed op elkaar afgestemde communicerende vaten. Bassist Tony Overwater vervult de rol van stabiel anker dat zorgt voor muzikale samenhang. Drummer Yoràn Vroon voorziet de nummers van stuwkracht zonder nadrukkelijk zelf de aandacht te trekken.
In het door Honing gecomponeerde ‘Kaïn & Abel’ grijpt de saxofonist terug naar het oerverhaal dat beschrijft hoe de conflicten in de wereld zijn begonnen. Dit live opgenomen stuk is een schrijnende aanklacht tegen geweld en onrecht. Honings improvisaties lijken volledig opgebouwd te zijn uit rode lijnen. Tegen de klippen op en wellicht ook tegen beter weten in blijven de vijf musici van het Peace Orchestra hoopvol. Dit album brengt de wereldvrede vast niet dichterbij. Toch is het een troostende gedachte dat machteloze woede muzikaal zo indrukwekkend gestalte kan krijgen.
