Op haar derde album volgt Kandace Springs (1989) de adviezen op van haar muzikale mentor, de in 2016 overleden popster Prince: ‘Haal geen fratsen uit, doe vooral waar je goed in bent, je stem komt het best tot zijn recht in een kleine, akoestische bezetting, trek je van niemand wat aan en speel gewoon jazz.’
De in Nashville geboren vocalist en toetsenist experimenteerde met eigen nummers, met covers en met de vele muziekstijlen waarmee ze opgroeide: country, soul, funk, hiphop, gospel, jazz en R&B. Springs stemgeluid klinkt naturel en toegankelijk, maar de zangeres heeft de slijpmachines van de commercie gelukkig kunnen weerstaan, zodat haar scherpe randjes nog intact zijn.
Pure jazz is voor Blue Note al sinds de dagen van Norah Jones geen voorwaarde meer. Op haar albums speelt Kandace Springs prachtige ballads, maar wie het genoegen had om haar op een podium te zien staan, weet dat ze daar pas werkelijk tot bloei komt. Ze speelt net zo gemakkelijk Chopin op de vleugel als een jazz-improvisatie op haar Wurlitzer. Zodra ze gaat zingen eist ze de volledige aandacht op en tussen de nummers door dolt ze met haar publiek als een ervaren stand-upcomedian.
Springs’ nieuwste album is bedoeld als eerbetoon aan de vrouwen die haar muzikaal hebben gevormd. De keuzes die ze maakte, laten zien hoe breed haar smaak is: Nina Simone, Billie Holiday, Roberta Flack, Bonnie Raitt, Astrud Gilberto, Lauryn Hill, Ella Fitzgerald, Sade, Lauryn Hill, Diana Krall, Carmen McRae, Dusty Springfield en Norah Jones.
Net als veel andere muzikanten die dit voorjaar hun album presenteren, was ook Kandace Springs het liefst met haar geheel vrouwelijke band op pad gegaan om het pas opgenomen materiaal live te te laten horen. Ook Nederland stond meerdere malen genoteerd in haar agenda. In plaats van reizen naar en door Europa schuift ze met enige regelmaat achter de toetsen en de webcam om via een streamverbinding de mensen thuis te bereiken. Ook haar huiselijke optredens vanuit Nashville zijn aanstekelijk en haar stem klinkt door de telefoon opgewekt en allesbehalve verslagen.
Hoe onderga je deze verplichte quarantaine?
Op dit moment zit ik lekker buiten, vandaar de vogelgeluiden die je op de achtergrond hoort. Het is jammer dat ik niet live kan spelen, maar ik vermaak me hier prima. En dankzij sociale media blijf ik in contact met mijn publiek.
Een van de mooiste nummers op je nieuwe album is ‘I Put A Spell On You’ dat verrassend begint met Beethovens Mondscheinsonate. Wat het jouw idee om die twee stukken aan elkaar te plakken?
Tijdens optredens speel ik meestal een paar klassieke stukken. In dit geval probeerde ik de Mondscheinsonate uit tijdens een soundcheck en hoorde ik ineens de overeenkomst met de Nina Simone-versie van ‘I Put A Spell On You’. Die twee pasten precies bij elkaar en ik vind het leuk om verschillende stijlen met elkaar te verbinden zoals in dit geval klassieke muziek met een moderne twist, soul en jazz.
De saxofoonsolo van David Sanborn brengt dit nummer halverwege tot een climax. Is dit je meest jazzy album tot nu toe?
Er doen deze keer een paar goede jazzmuzikanten mee, in het eerste nummer zet bassist Christian McBride bijvoorbeeld al meteen een duidelijk stempel op het geluid. Daarnaast zijn trompettist Avishai Cohen, tenorsaxofonist Chris Potter en fluitist Elena Pinderhughes te horen. De nummers die we spelen komen uit allerlei genres, maar de verbindende factor is zeker jazz. Eigenlijk is dat ironisch, want Blue Note adviseerde me juist om dit album niet al te jazzy te maken.
Je zingt het nummer ‘Angel Eyes’ samen met Norah Jones en jullie stemmen kleuren prachtig bij elkaar. Wat betekent zij voor je?
Haar album Come Away With Me (2002) was voor mij de aanleiding om te bedenken: pianospelen en zingen, wil ik ook! In eerste instantie beperkte ik me tot de piano, omdat ik te verlegen was om te zingen, maar inmiddels begeleid ik mezelf. Ik keek erg op tegen Norah en toen ik haar onlangs, min of meer toevallig, tegen het lijf liep, heb ik haar gevraagd of ze mee wilde doen. We spraken bij haar thuis af en probeerden daar van alles uit. Uiteindelijk is het ‘Angel Eyes’ geworden. Ik bespeel de Wurlitzer en Norah nam plaats achter de Steinway. We hebben het nummer vrij spontaan opgenomen al vond ik het wel heel spannend om met haar te zingen.
‘Strange Fruit’ is een aangrijpende song over een donkere periode in de Verenigde Staten. Je hebt de andere instrumenten daar weggelaten en begeleid het alleen op de piano waardoor de tekst nog nadrukkelijker binnenkomt bij de luisteraar.
Het is een beladen nummer met een geschiedenis die ik goed ken, omdat ik ben opgegroeid in het zuiden van de Verenigde Staten (tekstschrijver Lewis Allan vergelijkt in ‘Strange Fruit’ in bomen opgehangen, gelynchte Afro-Amerikanen met vreemdsoortige vruchten). Toen Billie Holiday het in de jaren dertig zong, verzocht ze haar publiek na afloop niet te klappen en verliet ze in stilte, in het donker het podium. Het is een krachtig lied, maar tegelijkertijd schrijnt het en gaat het over een verschrikkelijk onderwerp. Maar het is tevens een tijdloos lied dat nog altijd actueel is en ik vind het belangrijk dat ook jonge mensen het leren kennen.
‘Pearls’, over een vrouw die opgroeit onder erbarmelijk omstandigheden in Somalië, gaat ook door merg en been. Met name het zich herhalende Hallelujah-gedeelte. Hoe kan die vrouw dat in de ellendige situatie zingen?
Het is geschreven door Sade en toen ik dit lied in haar versie hoorde, was ik tot tranen toe geroerd. Vanuit de diepte roept deze Somalische vrouw naar God, met wie ze zich ondanks haar pijn en moeite verbonden weet.
Als je zelf een protestsong zou schrijven, waar zou die dan over gaan?
Ik maak me vooral druk over gelijke rechten voor iedereen, of het nu gaat over ras of over gender. De taal van muziek is universeel en heeft de kracht om mensen te verenigen. Met muziek kun je zonder omwegen doordringen tot de kern.
Je maakt ook beeldende kunst ontdekte ik.
Ik heb een portret gemaakt van Prince. Ik noemde het ‘The beautiful one’. Toen Prince me later wilde ontmoeten heb ik het voor hem meegenomen. Later hoorde ik dat het schilderij nog altijd aan de muur hangt in zijn lounge in Paisley Park. Is dat niet geweldig?
‘I Put A spell On You’:
‘Pearls’:
