Festival Jazz International Rotterdam 2019

Shirma Rouse, bekend als gospel- en soulzangeres met een voorliefde voor de muziek van Aretha Franklin, is ook zeer thuis in het jazzrepertoire. En, niet onbelangrijk, ze kan heel goed een sfeer neerzetten in de zaal. Ze benadrukte het niet ingestudeerde karakter van haar standards ‘we hebben geen eindjes afgesproken,’ en mede dankzij haar lekker spelende, drumloze band, was dit optreden een fijne start van de negentiende editie van Festival Jazz In Rotterdam.

Efe Erdem en zijn Pack Project, even later geprogrammeerd in de grote zaal van LanterenVenster hadden zich juist grondig voorbereid. De vier strijkers gaven zijn muziek een klassiek harmonieus karakter, bas en drums legden solide grooves neer en Erdems eigen trombonesolo’s maakten zijn composities op een schurende manier spannend. Erdem componeerde een warmbloedige ode aan honderd jaar Rotterdamse jazz, waarin niet alleen scheepstoeters waren te herkennen, maar waarin de muzikale smeltkroes van verschillende soorten Europese jazz centraal stond. Het publiek zat met de neus op de uit alle windstreken van Europa afkomstige muzikanten. De stoelen stonden opgesteld rondom het podium, waardoor de grote zaal een sfeervol en intiem karakter kreeg. Erdem speelde langer door dan in het schema stond, maar niemand leek dat erg te vinden.

De in Zuid-Korea geboren en in Amsterdam neergestreken Sun-Mi Hong zei oprecht trots te zijn dat ze was geprogrammeerd voor dit Rotterdamse festival. Met een stevige hard-bob set gaf het Sun-Mi Hong Quintet een meer dan overtuigend visitekaartje af.

In juli stond de Chileense saxofonist Melissa Aldana in een te kleine zaal op North Sea Jazz zodat veel mensen haar optreden moesten missen. Op Festival Jazz In Rotterdam konden ze alsnog meer dan een uur genieten van een fijnzinnig optreden met haar kwintet in de grote zaal van LantarenVenster.

Drummer Philippe Lemm combineerde in het Nederlands Fotomuseum met zijn Amerikaanse trio uitbundige ritmiek met subtiele melodische jazz. Als toegift deed de Nederlandse slagwerker een spoken word performance over zijn leven in New York City.

De eerste avond werd afgesloten door Greg Ward’s Rogue Parade. De groep speelde een gruizige set voor de echte diehards die tot het laatste moment van deze eerste festivaldag wilden blijven.

De tweede avond had een heel ander karakter dan de eerste. Hoewel er op zes verschillende plaatsen muziek werd gemaakt was het aanmerkelijk drukker en ontstonden er al snel rijen voor de zalen. Van te voren keuzes maken, was dan ook een must. Het optreden van het Delvon Lamarr Organ Trio was ronduit spectaculair. Waar op de vrijdag het publiek in zaal 1 in stille bewondering rond het podium zat, waren de stoelen nu verdwenen. Na een ronkend begin met het vette funkgeluid uit de ronddraaiende speakers van Lamarrs Hammondorgel, kondigde de bandleider zijn gast aan: ‘I am sure you gonna like this dude, his name is Benjamin Herman!’ De Rotterdamse saxofonist had die middag pas kennis gemaakt het Amerikaanse trio, maar ze spraken elkaars muzikale taal en deelden hun muzikale humor. Het leidde tot extatische solo’s, waarin Herman heerlijk uit de bocht vloog, gitarist Jimmy James tergend het tempo terroriseerde en in de geest van Hendrix de tanden in zijn snaren zette. De groep sloot stijlvol af met George Michaels guilty pleasure ‘Careless Whisper’.

In Verhalenhuis Belvédère, historische jazzgrond op de Kaap, kreeg trompettist Eric Vloeimans carte blanche. In een interview vooraf legde Vloeimans uit dat hij voor de gelegenheid negen nieuwe stukken had geschreven. Hij voerde deze ‘Momu 1 tot en met 9’ uit met gitarist Jorrit Westerhof en cellist Jörg Brinkmann. Er kon niemand meer bij in het Verhalenhuis waar de tijd stil is blijven staan. Het publiek luisterde ademloos naar de speelse, ontroerende, sterke nieuwe composities, plus een mooie versie van Gatecrash. Daarna was het de beurt aan deejay Okki om de sfeer te bepalen.

Ook in andere zalen werd stil gestaan bij 100 jaar jazz in Rotterdam. In theater Walhalla herleefde Crime Jazz: een mix van ‘spoken word’, hiphop, beeldende kunst en geïmproviseerde muziek. In kantine Walhalla gebeurde iets dergelijks met NuMoonLabs, waar begin van deze eeuw nieuwe jazztalenten kwamen bovendrijven. Na honderd jaar is de jazz in Rotterdam springlevend!