Nooit eerder maakte ik mee dat een suppoost een bezoeker van een concertzaal moest verzoeken om haar laptop af te sluiten voor aanvang van een concert. Bij nader inzien doet de opstelling in Tivoli Vredenburg inderdaad denken aan die van een collegezaal. Tien minuten later dan gepland, dooft het licht en betreden Brad Mehldau, Larry Grenadier en Jeff Ballard het podium. Ballard en Grenadier stellen zich op achter hun instrumenten, Mehldau neemt met een diepe buiging de enthousiaste zaalbegroeting in ontvangst. Het Brad Mehldau Trio trapt af met een snelle blues, waarin de contrabas als eerste soleert. Tijdens Ballards drumsolo draait Mehldau zich demonstratief in de richting van het slagwerk. Mehldau zelf soleert virtuoos en tegendraads met twee handen tegelijk.
Het tweede stuk is een weerbarstige jazzwals. Grenadier draait halverwege aan de knoppen van zijn versterker. Toeval of niet: vanaf dat moment is het triogeluid in de zaal veel beter in balans.
Mehldau heeft een bijzondere affiniteit met het repertoire van Lennon en McCartney. Zijn bewerkingen gaven verschillende Beatlesongs nieuwe glans en glorie. Aan deze lijst kan ‘Baby’s In Black’ worden toegevoegd, dat ik deze avond voor het eerst in de Mehldau-uitvoering hoor. Het trio speelt het langzaam en geeft dit tamelijk eenvoudige stuk een huiveringwekkend intens gospelgevoel.
Na telkens twee of drie lange muziekstukken grijpt Mehldau de microfoon en geeft half in het Nederlands, half in het Engels informatie over de gespeelde werken. ‘All The Things You Are’ en ‘The Nearness Of You’ legde Mehldau eerder vast op cd, maar ze klinken deze avond net weer anders.
Na een dik uur kondigt Mehldau het slotnummer aan. ‘Holland’ is een compositie van Sufjan Stevens die ooit een heel conceptalbum maakte over Michigan, waar het plaatsje Holland ligt. Deze lui gespeelde jazzwals sluit goed aan bij Mehldau’s speelstijl.
Dat het trio wordt teruggeroepen voor een toegift is nauwelijks een verrassing. In de wetenschap dat ze bij het Utrechtse publiek een potje kunnen breken, zetten de drie musici in hoog tempo ‘It’s Allright With Me’ in, waarin Grenadier een bijna letterlijk halsbrekende bassolo uitvoert. En nog is het niet genoeg. Het publiek blijft roepen om meer. Mehldau grijpt de gelegenheid aan om reclame te maken voor een concert van zijn Nederlandse vrouw, zangeres Fleurien, later dit jaar in ditzelfde gebouw. Kennelijk noemt hij de verkeerde datum, want hij wordt vanuit de zaal gecorrigeerd door Fleurien.
Het trio speelt een mooie versie van ‘I Should Care’ en neemt nogmaals applaus in ontvangst waarna de eerste mensen de zaal verlaten. Het geklap en gejuich houdt echter zolang aan dat het Brad Mehldau Trio zich opmaakt voor hun derde toegift. Mehldau kondigt ‘Valsa Brasileira’ aan, maar Fleurien heeft inmiddels de regie overgenomen: ‘West Coast Blues’ roept ze vanuit het donker. ‘Never argue with the wife,’ reageert Mehldau stoïcijns en speelt een blues zoals niemand anders dat kan.
Afbeeldingen: Tim van Veen