John Helliwell maakt al sinds 1973 deel uit van de Britse groep Supertramp. Helliwells saxofoonspel bepaalde voor een belangrijk deel de sound van succesvolle albums als Even In The Quietest Moments (1977) en Breakfast in America (1979). Vocalist Rodger Hodgson verliet de band, maar als collectief is Supertramp nooit gestopt. John Helliwell, de man van de geestige aankondigingen, zoekt nu muzikaal de spotlights met Ever Open Door, een sfeervol instrumentaal album met saxofoon, strijkkwartet en hammondorgel.
Is de mijmerende, melancholieke muziek van dit album uw reflectie op deze tijd?
Ik luister graag naar jazz, maar als ik het zelf speel moet het niet te snel gaan. Toen ik nadacht over het repertoire kwam ik als vanzelf terecht bij deze melodieuze ballads.
Hoe kwam u op deze ongebruikelijke bezetting?
Een jaar of drie geleden kreeg ik het verzoek om de traditional ‘Waly Waly’ te spelen tijdens een kerkelijke huwelijksinzegening. De vader van de bruid zei: ‘Die avond treedt er ook een strijkkwartet op.’ Het leek me een interessante combinatie en ik vroeg een goede vriend om een arrangement te schrijven voor saxofoon en strijkers. Achteraf was ik zo tevreden over deze samenwerking dat ik een heel album wilde maken in deze stijl. Er ontbrak echter nog een instrument om de boel bij elkaar te houden en zo kwam ik op het Hammondorgel.
Wat wilt u met de titel zeggen?
Het is een uitnodigende titel, ik sta altijd open voor nieuwe muzikale ideeën. Toen ik de stukken selecteerde voor het album stuitte ik in de Supertramp-archieven op het nummer ‘If Everyone Was Listening’ van Rodger Hodgson. We hadden in Supertramp twee componisten en ik koos daarom ook een nummer van Rick Davis. Dat werd de titelsong ‘Ever Open Door’.
De Nederlandse pianist Egbert Derix beschrijft in zijn boek De muze brengt mij dat u een album bij hem bestelde en dat dit digitale contact uitliep op enkele gezamenlijke optredens.
Die samenwerking herinner ik me goed. Egbert vroeg me om naar Nederland te komen voor een serie optredens waarvan de laatste zou worden uitgezonden op de radio. Egbert maakte meteen duidelijk dat het budget gering was, maar ik vind het leuk om jazz te spelen, zeker met goede muzikanten en ik zei meteen ja. Vlak daarop werd ik gebeld door mijn Supertramp-maat Rick Davis die me meedeelde: ‘Op die en die datum hebben we een Supertramp-concert in Parijs. De week daarvoor gaan we repeteren.’ Het bleek om dezelfde periode te gaan en ik antwoordde: ‘Ik kan niet, dan heb ik een optreden in Horst.’ De gage van Supertramp zou ongeveer het 25-voudige betreffen van wat Egbert me voor een hele week kon betalen, maar als ik iets afspreek, houd ik me daaraan.’
Wanneer raakte u in jazz geïnteresseerd?
Al in de jaren zestig. Ik speelde aanvankelijk klarinet en ik luisterde in die tijd veel naar de jazz van toen. De muziek van Supertramp had altijd al een zeker jazzgehalte. De meeste bandleden hebben een jazzachtergrond, maar daarnaast zijn we ook duidelijk beïnvloed door the Beatles en the Beach Boys.
Hoe is de Super Big Tramp Band ontstaan?
Een jaar of drie geleden werd ik uitgenodigd door het Northern College of Music in Manchester. De programmeur wilde een Supertramp-programma in elkaar zetten met de big band van het conservatorium. Ze hadden mooie arrangementen gemaakt en vroegen of ik mee wilde doen. Het werd een leuke avond en het smaakte naar meer. We spelen Supertramp-nummers zonder vocalen. De trompetten, de trombones, saxofoons en de ritmesectie geven een energieke drive aan het geheel. Op het maken van een album rust echter nog geen zegen, telkens als we een studio huurden, werd er weer een nieuwe lockdown aangekondigd. Dat het album komt is zeker, de vraag is alleen wanneer.
Ever Open Door
John Helliwell – Challenge Records
Ever Open Door:
