‘We zijn door het oog van de naald gekropen, maar we mogen vanmiddag voor jullie spelen,’ kondigt Benjamin Herman zaterdagmiddag 10 juli The Quartet NL aan. Normaal gesproken zou dit het weekend zijn geweest van North Sea Jazz, maar als iets aan inflatie onderhevig is geweest dit jaar, dan is het wel het woord normaal. Na anderhalf jaar van vrijwel volledige onthouding, kan het naar live jazz hunkerende publiek in de Grote Doelenzaal eindelijk weer genieten van de met niets te vergelijken ervaring van improviserende topmuzikanten. Benjamin Herman heeft een heerlijk gezelschap bijeen gebracht op het podium. Han Bennink achter de drums, altijd in voor ontregelende momenten maar indien nodig strak en stuwend, Ernst Glerum op de bas, het ene moment swingend en even later met fijngestreken subtiliteit, Pianist Peter Beets, die met zijn trefzekere timing het muzikale cement vormt binnen deze bezetting en Benjamin Herman zelf die dankzij zijn technische perfectie in elk denkbaar genre thuis lijkt te zijn. Het kwartet opent met twee speelse composities van Misha Mengelberg.
Om de gemiddelde leeftijd van de groep iets te verlagen roept Benjamin Herman het aanstormende talent Diana Dzhabbar op het podium. Ze speelt aanvankelijk wat voorzichtig, maar tussen de noten door glinstert een grote muzikale belofte. Mooi dat de ervaren muzikanten haar deze podiumervaring gunnen, het is vast niet eenvoudig om in deze tijd aan het conservatorium te studeren.
De volgende gast is Ronald Snijders. De Delftse fluitist brengt de temperatuur in de inmiddels ontdooide Doelen verder omhoog. Snijders verrijkt de gespeelde jazz met Surinaamse fraseringen en ritmiek en moedigt het publiek aan tot wat meer participatie in de vorm van handklap en het nazingen van muzikale lijntjes. Naar goed Surinaams gebruik heeft Snijders zelf ook een gast meegebracht, zijn nicht Cherish Snijders, die een kavina, een mobiel percussie-instrument bij zich heeft, waarmee ze een extra laag aan de toch al aanstekelijke ritmiek toevoegt.
Deze mix van Latijns-Amerikaanse ritmiek en jazz doet me denken aan Sonny Rollins en alsof het zo moet zijn komt op dat moment Hans Dulfer het podium opgewandeld, nog voor hij is aangekondigd. Dulfer roept het legendarische concert van Rollins in Holland in herinnering dat vorig jaar in perfecte staat als album is verschenen. Ook toen, 51 jaar geleden, was Han Bennink de drummer. Dulfer zoekt even naar de juiste vorm, maar in de tweede compositie ontbrandt het heilige vuur. Wat een rijkdom aan jazzhistorie staat hier op dit podium. Dat dit uitgedunde North Sea Jazz zich moet beperken tot Nederlandse muzikanten is geen enkel probleem.
Bennink mept op zijn slagwerk alsof hij zich nog deze middag wil ontdoen van alle frustraties over anderhalf jaar thuis zitten. De artiesten genieten net zo zichtbaar van dit optreden als het publiek. Voor de finale roept Benjamin Herman Dulfer, Dzhabbar en Ronald en Cherish Snijders opnieuw het podium op. Han Bennink pakt zijn djembé op en neemt plaats naast Cherish. Echt goede slagwerkers hebben niet meer nodig dan een simpele trommel. Eigenlijk is er geen tijd meer voor een toegift, maar ze doen het toch en spelen ‘Blues After Piet’ een waardige ode aan de tien jaar geleden overleden Rotterdamse altsaxofonist Piet Noordijk.
Benjamin Herman overdreef niet met zijn opmerking over het oog van de naald. De aangekondigde optredens in jazzclub Dizzy zijn inmiddels alweer afgelast. Normaal zal het nooit meer worden.
‘Blues After Piet’