Nubya Garcia (1991) domineert al enkele jaren de jazzpodia. Het is daarom verbazingwekkend dat het recent verschenen Source haar debuutalbum is.

In 2019 trad de tenorsaxofonist succesvol op met haar band tijdens het North Sea Jazz Festival op een avond waarin de nieuwste lichting Londense jazzmusici centraal stond. In de Britse hoofdstad is een ware jazzrenaissance gaande, waarvan de hoofdrolspelers in 2018 een plaatsje kregen op het verzamelalbum We Out Here. Veel van die muzikanten speelden mee op elkaars werk, maar Nubya Garcia spande op dat album de kroon met maar liefst vijf bijdragen. De Londense bands leggen ieder hun eigen accenten maar wat ze gemeen hebben is dat ze in hun muziek niet alleen jazz verwerken, maar ook invloeden uit Afrika en de Caraïben.

Nubya Garcia
Nubya Garcia op North Sea Jazz in 2019. Foto Ron Beenen.

Garcia maakte eerder dit jaar al een album met Maisha. In die groep combineert ze spiritual jazz in de sfeer van John ­Coltrane en Pharao Sanders met afrobeat zoals bijvoorbeeld Fela Kuti die maakte. Daarnaast speelt Garcia regelmatig in Londense bands als The Comet Is Coming, Ezra Collective, Nérija, Moses Boyd, Sons of Kemet en Shabaka Hutchings and the Ancestors.

Nubya Garcia heeft de tijd genomen om haar album voor te bereiden en die zorgvuldigheid werpt nu haar vruchten af. De stukken op Source bestaan uit een aanstekelijke mengeling van spiritual jazz, warmbloedige reggae en Latijns-Amerikaanse ritmiek.

Source
Source

Hoewel de nummers uiteenlopen in intensiteit en tempo is Garcia’s groepsgeluid herkenbaar. Garcia’s tenorsaxofoon speelt een duidelijke hoofdrol. Ze is naar eigen zeggen beïnvloed door Sonny Rollins, Dexter Gordon en Joe Henderson en met die drie heeft ze gemeen dat haar klank krachtig is, maar niet agressief.

Portrait photo
Portret Nubya Garcia

Garcia geeft ook anderen de ruimte zoals haar vaste keyboardspeler Joe Armon-Jones. Naast haar eigen bandleden nodigde ze enkele gasten uit waaronder trompettist Sheila Maurice – Grey, altsaxofonist Cassie Kinioshi en trombonist Richie Seivwright. Ook wordt er op enkele nummers door een koortje gezongen. In de teksten van die vocale stukken benadrukt Garcia haar eenvoudige komaf, geeft ze blijk van maatschappelijke betrokkenheid en toont ze een positieve kijk op de kracht van menselijke verbinding. Dit is bij uitstek muziek om live mee te maken, maar zolang het voor de Londense musici nog lastig is om te reizen is dit album een prima alternatief.

‘Lost Kingdom’: