Afgelopen weekend deelde Hermine Deurloo het podium met enkele geroutineerde muzikanten uit New York. Veel mensen associëren het melancholieke geluid van de chromatische mondharmonica met herfstige weemoed, maar Deurloo en haar gelegenheidsformatie The Big Apple Band bouwden een muzikaal feestje in het uitverkochte Amsterdamse Bimhuis. Zelfs gecompliceerde maatsoorten kregen een lichtvoetig karakter dankzij onder meer het ontspannen drumwerk van Steve Gadd en de effectief groovende basgitaar van Tony Scherr (co-producer en arrangeur van het album Riverbeast). De ritmesectie legde een aanstekelijke basis voor het relaxte gitaarwerk van Luca Benedetti en de hamerende rhythm-and-blues van pianist Jon Cowherd die zich tevens ontpopte als een verdienstelijk vocalist. Hermine Deurloo straalde als de gastvrouw die al ver voor het einde van het feest weet dat haar missie is geslaagd. Deurloo is niet iemand van grote woorden of intieme ontboezemingen, maar met haar instrument vindt ze de juiste toon, ook om haar verdriet over het verlies van een geliefde neef voor anderen voelbaar te maken; ‘So Long, Redhead’ was een ontroerend hoogtepunt.
Deurloo had haar best gedaan voor het Amsterdamse publiek, met als kersen op de taart Annie Tangberg en Eilidh Martin die met hun cello’s een warm strijkersbedje over het podium drapeerden. De band speelde voornamelijk eigen composities, waarvan de meeste afkomstig van Riverbeast. De musici namen invloeden mee uit New Orleans (Walk With Me), Afrika (Hoop and Pole) en vermengden die met jazz en soul. Steve Gadd begint telkens bescheiden. Hij is de meester van de geleidelijke opbouw; Gadds spel benadrukt eerder de belofte dan de muzikale vervulling, zodat zijn ritmiek subtiel maar spannend blijft. Dit was een avond waarin het plezier van het muziek maken en het vieren van het leven centraal stonden.
Hermine van Deurloo & Steve Gadd Bimhuis, Amsterdam, 29 februari 2020
Bekijk de show op BimhuisTV