Muziek speelt een grote rol speelt in het leven van de Amerikaanse oud-president Barack Obama. Naar aanleiding van zijn autobiografie deelt hij een playlist met daarop nummers die hem inspireerden tijdens zijn presidentschap. Het is een uiteenlopende lijst die varieert van Aretha Franklin, Beyoncé, Stevie Wonder, tot aan de Beatles, Bruce Springsteen en U2. De artiesten bewegen zich binnen een breed spectrum aan muzikale genres: soul, jazz, blues, rock, hiphop, folkrock en country & western.
Dat Obama een muzieklijst toevoegt aan zijn boek is al prachtig. Het is een verademing om na vier jaar radiostilte vanuit het Witte Huis over kunst en al die andere mooie dingen je te realiseren dat het ooit anders was en dat Amerika een president had die gewoon enthousiast over muziek kon zijn. En die muziekavonden organiseerde in het Witte Huis. De meeste nummers op deze lijst hebben een positieve insteek, een hoopvolle tekst en opbeurende muziek.
Ik wist dat Obama een liefhebber was van gospel en soul. Ooit verraste hij vriend en vijand door halverwege een toespraak in Charleston, waar hij de laatste eer bewees aan de doodgeschoten zwarte dominee Clementa Pinckney ‘Amazing Grace’ in te zetten. Dat Aretha Franklin op de lijst staat verbaast dan ook niet. En dat Stevie Wonder en Beyoncé zelfs twee keer in de lijst staan lag ook wel in de lijn der verwachtingen. Obama eert bovendien niet alleen twee jazzmuzikanten in deze lijst, maar ook nog eens twee hele goede namelijk Miles Davis en John Coltrane.
De meeste artiesten op de lijst zijn Amerikanen. Europa mag dan de bakermat van de klassieke muziek zijn geweest, in Amerika ontstond de jazz, de soul en de gospel. Niet helemaal toevallig is dat voor het merendeel zwarte muziek. Voor zwarte artiesten was het niet eenvoudig om door te breken naar een groot publiek. Witte zangers en zangeressen die op de televisie een meer gepolijste variant van deze muziek brachten, hadden vaak meer succes dan de artiesten die de muziek hadden bedacht. Het is een beladen onderwerp en het is opvallend dat Obama heeft gekozen voor Frank Sinatra en niet voor Ella Fitzgerald en voor de witte hiphop-artiest Eminem in plaats van Kendrick Lamar.
Wat dat betreft is het aardig om eens te kijken naar het lijstje van Michelle Obama. Zij schreef twee jaar geleden haar autobiografie en voegde daar eveneens een muzieklijstje aan toe. Zij maakte scherpere keuzes dan Barack: Questlove, Janelle Monáe, Prince, Sam Cooke, Ella Fitzgerald, the Notorious B.I.G., TLC en Kendrick Lamar. Vergeleken daarmee kiest Barack voor de veilige middenweg.
Over Michelle gesproken: wat Obama ook tot een bijzondere president maakte, was dat hij met grote regelmaat zijn liefde voor zijn vrouw in het openbaar beleed. Ook in zijn lijst is dat te zien dankzij het liedje ‘Michelle’ van The Beatles. Het is geschreven door Paul McCartney die het lied in 2010 in het Witte Huis zong voor de First Lady. Daarmee is het ook een beetje haar lied geworden.
Stevie Wonder: Sir Duke
Beheerder
29 november 2020 @ 21:31
Niet alleen Obama heeft tijdens zijn presidentschap veel aandacht aan muziek geschonken. Bill Clinton deed dat eveneens. Hij speelt zelf niet onverdienstelijk saxofoon en heeft eens te kenen gegeven op het NSJ te willen optreden wat helaas nooit is gebeurd.