Het laatste bedrijf van haar leven was een tragedie, maar nadat Amy Winehouse was gestorven, spraken de mensen weer over de kwaliteit van haar muziek. De zangeres gold ooit als een grote belofte en ze leek alles mee te hebben: ze zag er goed uit, ze schudde popnummers met eeuwigheidswaarde uit haar mouw, ze had een onafhankelijke kijk op hoe een vrouw zich presenteerde in de muziekindustrie en ze won alle grote prijzen die er te winnen waren.
Fotografen vochten om Winehouse te mogen vastleggen en terugkijkend op haar veel te korte leven zijn er vele schitterende afbeeldingen overgebleven die daarvan het stralende bewijs vormen. Maar ze vond zichzelf niet mooi. Terugkijkend zien we een verandering in haar uiterlijk tussen het verschijnen van haar debuutalbum Frank (2004) en het uitkomen van Back To Black (2006). Ze was afgevallen, haar lijf zat onder de tatoeages, op haar hoofd prijkte een getoupeerde bijenkorf en ze liep op zulke hoge hakken dat je bij iedere stap die ze zette je hart vasthield of ze niet onderuit zou gaan.
Het ruige imago van Winehouse had een gevaarlijk soort aantrekkingskracht. Ze presenteerde zich als een straatmadelief die in de duisternis tot bloei kwam. Amy Winehouse was op zoek naar ware liefde, maar koos uiteindelijk voor zichzelf. Niemand kreeg haar onder de duim. Niemand bepaalde haar leven. In haar grootste hit stond niet voor niets de zinsnede ‘No, no, no,’ centraal.
Haar autobiografische teksten waren openhartig en controversieel. In de taal van de straat beschreef ze haar leven en haar liefdes. Haar songs waren haar dagboeken. De muziek van Amy Winehouse was kunstmuziek, geen gepolijste variant ervan.
Voor feministes was Winehouse moeilijker om te duiden. Ze was eigenzinnig, ze nam geen blad voor de mond, maar ze weigerde negatief te oordelen over mannen. Op de vraag wat haar grootste wens was antwoordde ze: ‘Naar bed gaan met Sting.’
Het paradoxale was dat naarmate Winehouse succesvoller werd, ze meer aan zichzelf ging twijfelen. ‘Ik ben onzeker over hoe ik eruitzie,’ zei ze, ‘Ik ben muzikant, geen model. En hoe onzekerder ik me voel, hoe meer ik ga drinken.’ Die onzekerheid had te maken met de toenemende kritiek die ze kreeg vanuit de pers. De zangeres werd hard aangepakt over haar manier van leven omdat ze vrouw was.
Die onzekerheid werd ook steeds meer zichtbaar. Op het podium stond ze aan haar jurk te friemelen, of ze bleef aan haar haar plukken, of eindeloos slokjes nemen uit een plastic beker met sterke drank. Dat ze steeds magerder werd, viel niet te ontkennen. De benen die onder haar onverminderd korte rokjes uitstaken, begonnen er griezelig dun uit te zien. Haar mascara liep uit en haar gezichtsuitdrukking werd met de dag treuriger. Zelfs als ze vrolijk was, schemerde een depressie door haar lach heen.
We mogen wel vaststellen dat Amy Winehouse een muzikaal genie was. Haar presentatie mocht dan af en toe wankelen, haar stem was machtig, haar toon was vast en haar timing was perfect. De legendarische jazzcrooner Tony Bennett die in zijn lange carrière met alle grote zangeressen heeft gewerkt, was een van de laatsten die muziek opnam met Amy Winehouse. ‘Ze hoort bij de allergrootste talenten,’ zei de man die het duet ‘Body & Soul’ met haar vastlegde voor de eeuwigheid.
Back To Black Live: